Om eerlijk te zijn keek ik ook op tegen deze leeruitkomst. Vooral toch wel omdat dit voor mij een enorme reis is geweest de afgelopen drie jaar, met vorige studiejaar als pittig dieptepunt voor mijzelf. Ik zal daar toch weer een beetje in moeten duiken om mijn proces te duiden en mijn ontwikkeling in kaart te brengen. Dat vind ik nog best wel pijnlijk. Begrijp me niet verkeerd: ik ben er goed uitgekomen en ben er sterker van geworden als persoon, maar ook absoluut als coach/docent (ik ga vanaf hier docent zeggen). De community of learners (COL) vond ik een fijn clubje. Ik denk dat ik binnen de COL in deze leerkomst het meest heb geleerd van mijn collega BDB'ers. Van alle oefeningen die we hebben gedaan, vaak in alle kwetsbaarheid. De gesprekken die we voerden, vriendschappen die ik eraan over heb gehouden. Die ik nu ook echt kan zien als vertrouwenspersonen of als ik het even niet weet of het ergens lastig mee heb binnen het onderwijs, hen altijd kan aanschieten en dan is die band er ook gelijk na een jaar BDB samen. Wat ik ook heel mooi vond is dat je niet alleen bent. Niet alleen in moeilijke tegenslagen, onbegrip of juist overwinningen. Soms huilden we, soms lachten we en soms hadden we er ook gewoon even helemaal geen zin in of tijd voor. Het heeft mij vooral een spiegel geboden: hoe zien anderen mij? Hoe gaan zij om met dezelfde twijfels en angsten die ik heb? etc. Daarnaast heb ik ook te maken gehad met veel uitdagende situaties rondom studenten. Depressie, suïcidaliteit, gendertransitie, rouwverwerking, pestverledens...
Iets waarvoor ik totaal nog niet bekwaam was. Het enige wat er in mijn rugzak zat was persoonlijke ervaring en mensenkennis, maar ook een heleboel oud pijn en een trauma. Ik had hier al wel langer hinder van in het leven, maar altijd op een manier waarin ik het nog 'makkelijk' onder het vloerkleed kon schuiven. Little did I know: dat was met deze baan echt niet meer mogelijk. Ik ga deze leeruitkomst structureren met de three act structure.
Deze narratiestructuur suggereert dat er drie "werelden" zijn in een goed gestructureerd verhaal. Deze worden door verschillende theoretici diverse namen toebedeeld, zoals Akte Een, Akte Twee en Akte Drie. Zelf geef ik net als Snyder (2014) de voorkeur aan "These", "Antithese" en "Synthese”. Een andere vertaling van Field (2007) die mijns inziens gelijk de functie wat meer weergeeft is: “Set-up” - “confrontatie” - “resolutie”.
In de basis zet de eerste akte (these) de wereld, het doel van het hoofdpersonage (the hero) en de conflicten en obstakels die hem verhinderen zijn doel te bereiken op. De tweede akte verhoogt de inzet voor het personage om het doel te bereiken, waardoor het conflict escaleert. De derde akte lost het verhaal op met ofwel het bereiken van dat doel of een mislukking. Een goed eind of een slecht eind dus. Lees vooral verder om uit te vinden of mijn verhaal een happy ending heeft...
In Maart 2021 werd ik aangenomen als coach bij NHL Stenden. Zonder enige vorm van on boarding werd ik voor een eigen groep gezet en aan mijn lot overgelaten. Eerst nog online (Covid-19) en halverwege de module (Marketing 2) hybride lessen. Ik vond dat achteraf gezien heel onverantwoordelijk, maar eerlijk is eerlijk: je leert het wel snel door te doen, op je bek te gaan, uit te proberen zonder dat er iemand op je vingers kijkt. Dat beviel mij toen wel, dus ik had een beetje de houding van "mijn naam is haas" en ik doe mijn dingetje wel. Online was ongemakkelijk, maar ook wel een soort veilige start. Je kon notities ernaast houden en spiekbriefjes hebben en nog steeds heel spontaan overkomen. Dit ging mij allemaal wel makkelijk af en ik merkte al snel dat ik aansluiting had met deze groep leuke studenten en ik ook veel passie en kennis uit het werkveld kon inbrengen. Het ongemak werd al snel omgedraaid in genieten. Toen ik de (sommige) studenten ergens halverwege de module voor het eerst in het echt zag, had ik al snel door dat dit toch wel echt heel anders is. Je moet echt veel meer leveren, sneller schakelen, maar vooral als een soort kip zonder kop die hybride vorm uitvinden. Ik vond dat helemaal niets, maar het was wat het was... gekke tijden. Kan er mij nu zo weinig bij voorstellen nog dat we dat deden. Ik merkte ook al nel dat het lesgeven veel raakvlakken had met mijn acteursschap. Werken met stem, houding, lichaamstaal, verhaal en structuur, vorm en natuurlijk: een publiek. Was dit dan mijn roeping geworden? Naast mijn eerste eigen ateliergroep kreeg ik na de zomervakantie ook afstudeerders om te begeleiden en twaalf mentorstudenten onder mijn hoede.
Zoals eerder beschreven met de nodige problematiek. In het begin wist ik niet goed wat ik aan het doen was, wat verwachten ze van mij? Ze kennen mij niet, ik hen niet. Al snel groeide de band, met de een iets meer dan de ander. Er ontstond vertrouwen. Ik investeerde in deze studenten. Echter, al snel kwam er veel op mij af. Met in het bijzonder twee studenten die op dat moment door een zware tijd gingen. Ik voelde mij enorm verantwoordelijk. Het is niet niks, wat ze met mij deelden. Om dat te zien. Ik trok het mij onwijs aan. Voelde mij machteloos, ik sliep slecht, was bang dat een van hen zich onder mijn verantwoordelijkheid (zo voelde het voor mij) zou beroven van het leven. Wat het moeilijkste was voor mij toen, was dat er veel van mijn eigen trauma en verleden werd geactiveerd. Al snel gingen de gesprekken niet meer alleen over hun pijn, maar maakte het in mij zoveel los dat ik ontzettend ongelukkig raakte. Depressief. Ik verloor alle plezier in mijn leven en het werd alleen maar erger. Ik probeerde het te verbergen, maar dat is natuurlijk niet duurzaam. Regelmatig zat ik huilend op het toilet, of kon ik na een mentorgesprek niet meer normaal functioneren. Ik kreeg nachtmerries. Kampte met een groot vertrouwensprobleem en gebrek aan zelfliefde en zelfacceptatie. Ik zorgde niet goed voor mijzelf. Tel daarbij op een overvol urenplaatje met allemaal nieuwe dingen die ik nog niet eerder had gedaan. ik maakte heel veel overuren. Was coach, gaf colleges, was coördinator van de Marketing 2-module, begeleide afstudeerders, zat in een ontwikkelteam van semester 3 van het nieuwe CB, sprong in als research-docent... Ik verloor mezelf compleet in werk. Overdag, avond... het was ook een vlucht. Er was eigenlijk niemand die mij beschermde en ik zag het zelf ook niet meer. Toen een collega mij huilend aantrof op het toilet en ik haar blik zag wist ik het meteen: de koek is op. Mijn geweldige en toen kersverse teamleider Inge van der Hoeven schoot te hulp. We gingen in gesprek. Ik gaf aan dat ik hulp nodig had, ongelukkig was en dat ik voor mijn gevoel zo geen toekomstbestendige docent kan zijn. Inge was een geweldige teamleider, een heel fijn mens. Ik voelde mij bij haar vrij snel veilig, ze steunde mij enorm en is enorm betrokken bij mijn proces. Zij regelde een traject bij Maarsingh & van Steijn. Daar werd ik gekoppeld aan een geweldige psycholoog, met wie ik al snel een goede klik had, mij begreep en echt de vinger op de zere plek kon leggen. Middels een traject van tien weken, waarvan drie weken aaneengesloten trauma-therapie met EMDR. Om een beeld te geven van waaruit ik ben gestart en met welke vraagstukken, laat ik hier een passage zien uit mijn intake-verslag... Ik realiseer mij dat dit kwetsbaar is, maar ik wil volledige openheid geven in mijn portfolio.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Tijdens de therapie ben ik blijven werken. Dit was een heel bewust keuze, die zeker nadelen had, maar thuiszitten zou mij zeker nog ongelukkiger maken dat wist ik zeker. Ik wilde onder de studenten zijn, want dat maakte mij ten slotte ook gelukkig. Ik houd van werken. De combinatie was pittig, maar wel de juiste keuze, denk ik. Ik was inmiddels met de BDB begonnen. Dit leek wel een goede combinatie zo kon ik zowel in de BDB, mijn werk en in therapie werken aan bovengestelde doelen. Die ook meegenomen zijn in mijn leervragen. Echter, ondanks dat ik bijna alle BDB-lessen kon bijwonen kwam ik niet toe aan het zelfstudiedeel voor het portfolio. Het was gewoon teveel. Daarom dus nu pas een portfolio... Ik denk dat het ook een beter moment is nu.
Ik werkte ook met diverse E-modules binnen thema's als Piekeren en Gezond Zelfvertrouwen. Ik koos heel bewust samen met mijn therapuit voor individuele sessies en niet groepsessies. Dit bleek de goede keuze. In mijn werk begon ik langzaam meer vertrouwen te krijgen in mezelf. Het was soms vreselijk moeilijk om verdrietig te zijn na een sessie en diezelfde middag nog weer voor een groep te staan, toch werkte dit voor mij ook helend. Ik had op dat moment de beste groep die ik tot nu toe gehad heb. Tweedejaars Fast track-studenten binnen Marketing 2. Ik was zowel hun coördinator als coach. Deze mensen waren bizar goed. Intelligent, op zeer hoog niveau. Ik stopte al mijn passie, plezier en energie in deze groep en heb ze veel verder kunnen krijgen dan normaal nodig is. Ze waren eager, brachten veel in en ik heb zelfs een keer en SEO-les gedaan samen met een student die ervaring had met de technische kant van SEO. Ik heb nog nooit zo sterk het gevoel gehad naast de studenten te staan en samen te leren.
In de eerste fase van de BDB, hadden we een tweedaagse training in Nieuw Allardsoog in Bakkeveen. De oefeningen zelf vond ik wel erg ontdek je plekje-achtig. Echter, het was heel fijn om elkaar te leren kennen. Daar deden we o.a. een waardevolle oefening: Burning chair. Je kreeg eerlijke feedback van ieder individu in de groep vanuit een stoel tegenover de groep. Luister hier:
Hier al merkte ik dat mijn grote vraag vooral was: wanneer ben ik Kevin en wanneer de coach? Hoe vloeien die twee samen? Of juist niet? Dit is gek genoeg over de afgelopen drie jaren een actuele leervraag gebleven. Ik licht hieronder graag feedback toe van twee collega BDB'ers: Angela & Meta.
META:
" Je krijgt heel erg het gevoel dat je iedereen daarin de moeite waard vindt en dat vind ik echt een knappe eigenschap. Ik weet zeker dat je dat ook bij je studenten doet, waardoor zij zich gezien en gehoord voelen "
" wat ik soms bij je zie is dat je wat last kan hebben van dingen. Ik zou je willen uitnodigen dat je wat meer die luchtigheid daarvan kan ervaren en iets minder van ‘my way or the high way’, dat gevoel kan ik soms een beetje bij je hebben. "
Reflectie: Grappig genoeg struggle ik met dit laatste nog steeds wel, dat komt ook terug in de videofeedback later in deze leeruitkomst. Als ik ergens echt niet achter kan staan in het onderwijs of ik vind dat de lat niet hoog genoeg ligt, vind ik het heel moeilijk mee te bewegen. Dat is niet mijn beste eigenschap. Aan de andere kan maak ik daardoor soms juist ook wel goeie dingen los
ANGELA:
" Kevin echt waar I adore you. Het is bizar hoe iemand om zo’n hele korte tijd indruk op je kan maken. Wat jij dus doet. Je bent zo ongelooflijk jezelf en dat is precies wat je wil afremmen, maar dat is tegelijk wat ik supererg waardeer aan jou. "
" Wat ik meer zou willen zien: is dat jij dat ook meer gaat zien… Als je je afvraagt wie is Kevin en wie ben ik als docent? Dat je toch echt dat bewijst krijgt van dit werkt en dat is oké, dat hoop ik. "
Reflectie: het ontroerd mij wel dit zo, meer dan een jaar geleden terug horen, na alles wat er is gebeurd en de groei die ik heb meegemaakt. Dit zijn nog steeds actuele thema's: dat vertrouwen dat is gegroeid, maar ik ben er nog niet. Je hoort dit ook later in de videofeedback wel terug van collega's
Stap voor stap, vooral ook door de trauma-therapie heb ik geleerd liefdevoller naar mijzelf te kijken. Ik kreeg zelfacceptatie en zelfliefde en ik heb nooit geweten wat dat is. Het voelt als een bevrijding sindsdien. Ik kan dat nauwelijks in woorden vatten. Houden van jezelf? Dat is een heel vreemde ervaring voor mij, maar zo bevrijdend, nog steeds! Mijn zelfvertrouwen groeide aanzienlijk in privé en werk. De therapie was na tien weken afgerond. Ik was er nog niet. Er werd mij een vervolgtraject aangeboden. Die heb ik afgeslagen. Ik voelde dat ik het vanaf hier even alleen moest doen. Ik besloot dat heel letterlijk te nemen en twee maanden op reis te gaan om hoe cliché ook: mezelf te vinden. Tijd voor heling, tijd voor de volgende fase...
Ik mocht wat eerder vertrekken dan de officiële start van de vakantie. Door alles wat er gebeurd is en ik denk ook wel als compensatie voor alle overuren. Ik vertrok naar Indonesië, alleen met een backpack vol gedachten en het boek "Wat ik eerder had willen weten over angst, zelfliefde en acceptatie" van Marian Mudder. Dit boek bleek een perfecte basis voor mijn volgende fase. Met veel meditatie-oefeningen en tips. Ik leerde er weer van te houden om alleen te zijn, met mijzelf. Ik leerde over het oerbrein en hoe je deze een stoel in een hoekje en wat te drinken kan aanbieden om je er vooral verder niet door te laten leiden of ervan te lijden. Ik deed meditatielessen, sound healing, yoga en was alleen maar in de natuur. Ik voelde me vrijer. Het herstel was ingezet. De eerste weken waren confronterend, maar daarna kwam er veel meer ruimte voor de Kevin 2.0. Ik was nieuwsgierig, wat deze nieuwe versie van mijzelf allemaal zou kunnen. Het was een beetje alsof ik in een vernieuwd lijf was wakker geworden. Opnieuw leren lopen. Mijn grenzen ontdekken. Mensen reageerden zichtbaar anders op mij. Dit bleek toen ik terug was en aan een nieuw studiejaar begon met nieuwe semesters, ook een nieuwe uitdaging. Ik merkte dat ik niet meer dezelfde was als vorige studiejaar. Ik merkte dat ik mij anders begon te uiten, soms zelfs extreem off. Dan was ik eigenlijk verbaasd dat ik daar mee weg kwam. Ik was echt opnieuw aan het uitvinden wat grenzen zijn van mijzelf en anderen en er bleek veel meer mogelijk dan ik altijd gedacht had in bijvoorbeeld zelfbescherming, om hulp vragen, duidelijk afkaderen en iets wat ik altijd al wel deed, maar nu sterker en overtuigender: mij uitspreken over wat ik vind.
De nieuwe vorm van CB, zeker in het eerste semester, werkte mijns inziens niet. Nooit eerder zag ik studenten zo ongelukkig en ontevreden en meer dan eens stond ik aan hun kant. Ik vond dit uitdagend. Hoe verhoud je je tot je eigen werkgever en je studenten in een dergelijke situatie? Ik vond dit semester nog niet genoeg ontwikkeld om te draaien. We verloren alle geloofwaardigheid onder de studenten en coaching werd anders. Anders omdat er meer aandacht nodig was om de studenten tevreden te krijgen, plezier te behouden en leermomenten te creëren en zichtbaar te maken voor en met ze. Ik nam mij voor: als het vierde en volgende semester ook zo'n drama wordt, dan stop ik ermee. Dit is niet het onderwijs waar ik achter kan staan en mij goed bij voel. Ik kon er niet meer achter staan en dat maakt het verdomd lastig om elke dag naar je werk te gaan. Daarentegen ging het met mij supergoed. Ik was nog steeds mijn nieuwe versie aan het uitvinden en voelde mij heel gelukkig met mezelf. Dat hielp en gaf houvast. Ik besloot vooral mijn passie te blijven delen met de studenten en alles op alles te zetten dat ze in ieder geval bij mij op nummer 1 staan. Ik deed mooie dingen met ze. organiseerde vele gastlessen voor ze en probeerde ze met mijn eigen inzet daar te krijgen waar ze moesten zijn voor het derde jaar (dit was hun laatste semester jaar 2 want Fast track). Ik besloot met een open houding semester 4 aan te gaan en een dag minder werken. Mijn eigen bedrijf dat ik heb samen met een vriendin loopt goed en die afwisseling geeft mij energie en een meerwaarde als docent.
Semester vier blijkt leuk! Ik heb het onwijs naar mijn zin en dit semester is veel beter ontworpen en daadwerkelijk klaar om te gaan draaien en door te ontwikkelen. Ik ga weer met meer plezier naar werk, voel me gelukkig en heb geweldige studenten om mij in vast te bijten. Gelukkig maar: mijn carrière bij NHL Stenden is nog niet voorbij!
Mijn visie op het onderwijs
Iets wat altijd een constante is geweest over de afgelopen jaren, zelfs al voor ik het onderwijs in ging is mijn visie op het onderwijs en wat ik goed onderwijs vind. Ik geloof in het opleiden van studenten tot (theoretisch en praktisch) onderlegde en kritische professionals die kunnen bijdragen aan duurzame oplossingen voor bestaande en toekomstige complexe problemen in de media-industrie over de hele wereld en die hun sociale, persoonlijke en ethische verantwoordelijkheden serieus nemen. Ik geloof daarbij in een onderwijsvorm die een stevige theoretisch fundering legt door een diversiteit aan perspectieven te bieden die kritisch bevraagd mogen worden, waarvan kennis genomen kan worden en eigen gemaakt kunnen worden. Om op deze manier nieuwe en eigen perspectieven op tafel te kunnen brengen die een meerwaarde kunnen zijn, maar bovenal beargumenteerd kunnen worden door de studenten.
Mijn visie op leren
Ik geloof dat het hoger onderwijs naast alle expertise-kennis en ervaring, vooral het vermogen biedt om te denken vanuit vele perspectieven naast die van jezelf. Ik geloof daarbij dat de rol van een coach/docent heel belangrijk is. Deze dient mijns inziens niet alleen expertise-ervaring in te brengen, maar ook gevoel te hebben voor didactiek. Je behoort daarbij te coachen vanuit een inhoudelijkheid en een vermogen de student daarin mee te nemen, de weg te wijzen waar nodig, maar ook zeker moet leren hoe te leren. Hen op eigen kracht en wil hun plek laten onderzoeken. Daarnaast moet je ook kunnen begeleiden op proces. Er komt zoveel meer bij kijken dan alleen vakkenis. Het gaat ook om mensenkennis. Weten hoe je handelt in complexe situaties. Studenten met problemen, samenwerkingsproblematiek, ethische waarden en normen en kunnen snappen met welke doelgroep en generatie je werkt, je daar in kunnen verplaatsen. Ik geloof niet in hierarchy. Het is belangrijk dat je duidelijk een leider bent, maar daarbinnen wel naast de student gaat staan. Toegankelijk bent en ook een voorbeeldfunctie kan vervullen door te inspireren. Je persoonlijkheid en karakter spelen daarbinnen ook een rol. Daarom vond ik het zo verrekte moeilijk aan het begin om te weten wanneer ik Kevin als persoon kon zijn en wanneer Kevin als coach. Dit is nog altijd wel een uitdaging, al denk ik dat die steeds beter samenvloeien tot mijn ideale coaching-stijl. Ik geloof in op je bek gaan. Als je alles perfect en goed doet, leer je geen reet. "Fuck up! And enjoy fucking it up!" is mijn motto die ik vaak deel met studenten.
Mijn motivatie om in het onderwijs te werken
Na mijn acteursopleiding in Amsterdam en een aantal jaren freelancen als acteur, ging ik voor een tweede studie in 2014. Ik verhuisde van Den Haag naar Leeuwarden. Mijn eerste opleidingen waren korter en de acteursstudie was particulier en heel anders ingericht dan een bachelor aan NHL Stenden. Ik had geen idee wat mij te wachten stond. Ik stortte mij er in bij wijze van experiment: je kan altijd stoppen, niewaar? Ik was een kritische student, trapte graag aan tegen dingen die ik niet vond kloppen, docenten die zelf niet eens fatsoenlijk Nederlands schreven en spraken, maar dat wel van ons verwachtte, dat soortige dingen. Zo zat ik een keer in een les van Annalies Brijker, nu een collega van mij. Ze vertelde over een model. Ik vond dat natuurlijk weer de grootste onzin, met mijn grote bek: "hoezo moet ik hier zitten luisteren naar uitleg van een model van iemand die al 50 jaar onder de zoden licht? totaal niet relevant". Annalies hield wel van een bijdehandje. Ze richtte zich aan mij en zei "wat vind jij hieraan niet werken?" ik gaf aan dat het toch niet meer zo werkt en dat je het nu anders zou moeten benaderen en gaf daarvan wat voorbeelden. "Dit is precies wat ik wil" zei Annalies "ik geef jullie iets en nodig jullie uit dat kritisch te bevragen en je eigen perspectief erop los te laten en daarmee aan de slag te gaan". Daar, op dat moment werd ik verliefd op studeren, op onderwijs. Er viel iets op z'n plek. Dat zal ik nooit vergeten en ben haar daar nog altijd dankbaar voor. Ze had gelijk. Dat is onderwijs. Ik heb een fantastische bachelor gehad en er alles uitgehaald. Ik was al wat ouder, had werkervaring en al ondernemer. Een hele rijke ervaring. Gevolgd door een master Content & Media Strategy waarvan ik met dezelfde insteek en inzet veel geleerd heb. Na mijn afstuderen miste ik de campus, de omgeving. Het had iets 'thrilling' om altijd bezig te zijn met kennisverruiming. Het maakte me gelukkig. Ik was scherp, kritisch. Ondanks dat het werkleven mij veel gebracht heeft tijdens en na mijn studie, miste ik toch die thrill een beetje. Toen ik binnen een samenwerkingsproject tussen Noordelijk Film Festival (daar was ik hoofd marketing) en Creative Business totaal onverwacht gevraagd werd om te komen coachen zei ik meteen ja. Ik was terug op het vertrouwde honk en deze keer als docent. Wauw.
Videofeedback van 13 collega's
Zoals aangegeven en uitgelegd bij de leeruitkomst Uitvoeren, heb ik 13 collega's feedback laten geven aan mij op basis van diverse kaartjes. De vragen op deze kaartjes zijn gekoppeld aan mijn leervragen, positieve aspecten en leerpunten van mij als docent en aan theorie over de 6 rollen van de docent. Hieronder begin ik met de positieve aspecten gevolgd door de verbeterpunten die mijn collega's op camera met mij delen. Onder de video zal ik ingaan en reflecteren op de diverse genoemde aspecten.
Laat ik beginnen met dat het onwijs interessant is om zo feedback op te halen. Het is eerlijker en rijker dan geschreven feedback merk ik. Daarin zie je toch ook dat mensen anders hun woorden kiezen, meer doordacht en toch vaak ook minder eerlijk of kritisch. Ik vind het mooi om te zien dat mijn collega's in deze video's naast alle super lieve en fijne complimenten ook eerlijke verbeterpotentie durven te noemen. Ook best confronterend soms. Heel af en toe merk ik bij bepaalde voorbeelden wel dat ze mijn reguliere ateliers niet allemaal hebben meegemaakt. Er zit wel duidelijke een rode draad in: mijn aandacht voor de studenten en dat ik hen altijd op nummer één zet. Ik wist wel dat ik dat doe, maar dat het zo zichtbaar is dan weer niet. Ik vind het oprecht prettig dat dit zo duidelijk is voor mijn collega's, want dat is mijn allergrootste belang. Naast de student staan, tijd voor ze hebben en toegankelijk zijn (dit was nog een extra kaartje ook, maar ik kan niet alles kwijt om het behapbaar te maken in dit portfolio). Ik ben blij dat ze unaniem heel duidelijk benadrukken dat ik benaderbaar ben. Wat mooi is aan veel van de positieve feedback, is dat het ook een andere kant van de medaille heeft. Dus je ziet in de tweede video vaak dingen terugkomen die je ook in de eerste zag, maar deze keer meer met een zorg, advies of waarschuwing voor overload. Bijvoorbeeld in de benaderbaarheid van studenten. Ik moet daar soms inderdaad beter voor waken, want het wordt soms wel echt teveel. Ik vind het ook mooi dat er gezegd wordt dat ik de student als partner zie. Dat klopt. Ik heb dit al eerder geschreven in mijn portfolio. Ik vind dat belangrijk voor een constructieve band waarin leren kan floreren met vertrouwen.
Daarnaast word ik kundig genoemd en wordt mijn inhoud als kwaliteit genoemd en als iets waar ik heel veel belang aan hecht binnen mijn werk. Dit klopt. Dat zie je ook wel terug in alles wat ik schrijf van mijn onderwijsvisie tot het feit dat ik vaak ook word ingezet als expert i.p.v. alleen maar proces-coaching. Mijn teamleider benoemd ook terecht dat mijn voorkeur ligt bij die combinatie. Wat daarnaast naar voren komt is mijn combinatie van onderwijs met praktijk. Ik geloof daar heel erg in. Ik zou geen docent willen zijn die niet nog een been in het werkveld heeft staan. Dat is een gouden combinatie en zo ongelooflijk leuk. Je bent aan beide kanten waardevoller en studenten horen een realistische blik van de snel veranderende media-industrie te krijgen om van te leren.
Wel wordt ook heel duidelijk gezegd dat ik de lat hoog leg en veel vraag van de studenten. Door sommigen wordt gezegd dat ik soms te makkelijk er vanuit ga dat de studenten daar al zijn en ik zelfs geïrriteerd kan raken als dit niet zo is. Dat is zeker niet altijd zo, maar het klopt wel. Ik herken mij erin en moet daar meer aandacht voor hebben. Toch wat ook in uitvoeren al naar voren komt, meer rust en ademruimte inbrengen. Soms toch nog even een paar stappen terugnemen is iets wat ik beter in de gaten zal moeten houden. Zeker als ik beweer een docent te willen zijn die naast de student staat. Andere collega's zeggen juist ook weer dat doordat ik de lat hoog leg de studenten the extra mile gaan
. Die potentie wil ik er echt graag uithalen, dat zie ik als een meerwaarde van mijn werk: de studenten in laten zien dat er meer in zit, waardoor ze zichzelf verrassen: dat is goud. Marieke noemt me ook streng. Ik denk dat dit niet zozeer in een klassieke vorm van streng zijn zit, maar ik ben wel graag duidelijk over de kwaliteit die verwacht wordt. Mijn passie wordt ook benoemd. Dat herken ik wel: ik zou niet in het onderwijs kunnen werken als dit niet gecombineerd was met mijn passie. Film, Filmanalyse en Marketing: things that make me tick. Een docent zonder passie, is als een Bounty zonder Chocolade. Onmisbaar voor goed onderwijs.
Volgens mijn collega's kan ik nog wel meer vertrouwen krijgen. Kijkend naar waar ik vandaan kom, ben ik wel heel trots op hoever ik daarmee al ben gekomen. Helaas zal door mijn verleden onzekerheid altijd een deel van mij blijven. Misschien moet het nog meer slijten, maar ik geloof er ook in dat het een deel van me is geworden waar ik langzaam van ben gaan houden en als het er is, mag het er zijn en probeer ik mij er bewust van te zijn. Ik zal nooit iemand worden die zelfverzekerd als
middle name
heeft. Ergens houd je dat ook scherp en realistisch, maar soms doet het pijn en hindert het mij: that's life.
Ook krijg ik te horen goed voor groepen te staan en daarbij allerlei tools uit de kast te trekken. Ik moet zeggen: dat kan ik ook. Het is mijn acteursachtergrond in combinatie met staan vanuit passie. Daarmee kom je wel ver voor groepen. Daarom houd ik ook zo van colleges geven. Het klopt dat ik daarbij alles geef. Zoals al eerder opgemerkt ik moet daar voor waken en meer gaan begrenzen want het kan soms echt wel teveel worden in de weinige tijd die je maar krijgt van hogerop.
Laatste waarover ik mij nog wel wat zorgen maak is die jonge uitstraling. Er wordt ook gezegd dat ik energiek ben. Dat klopt, maar ik schrik dan wel een beetje van dat die jeugdige uitstraling voor de 'laagdrempelige' connectie met studenten zorgt volgens collega Hanita. Want wat als ik straks ouder ben? Ik hoop persoonlijk wel dat het ook andere dingen zijn die daarvoor zorgen. Zoals mijn passie en vakinhoud of houding
. Anders moet ik over een tijdje wel nieuwe tools vinden, haha.
Naast de feedback van mijn collega's heb ik ook feedback verzameld van mijn studenten. Drie groepen: mijn huidige ateliergroep van semester 4: GROW met een Starfish-model. Met mijn ateliergroep Fast Track-studenten van vorige semester 3: ADVENTURE waarin ik Co-coach was met Anke Vellenga, hebben we twee keer feedback opgehaald. Op de helft en aan het einde. Eerst met een Starfish, daarna categorieën waaronder ze post-its konden plakken. De studenten uit het gehele semester heb ik als aanvulling nog een enquete toegestuurd met vragen die gelijk zijn aan de kaartjes van de videofeedback van mijn collega's.
Starfish: het wordt zo genoemd omdat er meestal vijf vragen worden gesteld - gepresenteerd in de vorm van een zeester. Elk van deze vijf gebieden staat voor één gebied van feedback, meestal geïntroduceerd met één woord als kop en instructie. Je kunt teamleden vragen om feedback achter te laten aan de buitenkant van de ster, zoals de afbeelding aangeeft - of binnen de vijf openingen die zich automatisch rond een zeester vormen (Heidemeyer, 2022) De vragen die gesteld zijn binnen mijn Starfish:
Houden: Wat moet ik blijven doen, houden zoals het is?
Stoppen: Waar moet ik mee stoppen?
Starten: Wat moet ik beginnen te doen?
Meer: Waar moet ik meer van doen?
Minder: Wat moet ik minder doen?
Hieronder de vragen met de gegeven punten door de studenten. Je vindt een overzicht van de Starfish feedback hier:
Waar moet ik meer van doen:
> Voorbeelden uit mijn prakijkervaring in freelancewerk
> Meer activiteiten (zoals opening / closing shot
> Colleges over non-related topics
> Meer teamprogressiepresentaties / feedback krijgen tijdens die presentaties
Waar moet ik minder van doen:
> Minder kletsen met groepen, als er andere groepen op hulp wachten
> andere groepen hadden hier geen input
Wat moet ik blijven doen?
> Raadsels - presentaties - reward system - advies - extra tools aanvullend - transparantie en eerlijkheid - goede vibes - directe feedback - mijn passie voor mijn werk - geven om mijn studenten - vrijheid geven zonder druk - informele discussies
> Presentaties maken - checking on us - updated and involved: you always know! - extra informatie aan ons geven - grappen maken -rondlopen door de klas en ons helpen
Wat moet ik beginnen te doen?
> Meer opdracht-breakdowns
> Voorbeelden van opdrachten
> Class bonding (Vodka Friday)
> Prices for riddles
Waarmee moet ik stoppen?
> Ons als laatste inplannen voor mentor talk
> Luisteren naar andere coaches an je eigen ding doen (you rock)
Een andere groep deed geen Starfish, maar schreef feedback:
> Always high energy
> Flexible and dynamic
> Adaptive and nuanced style of teaching suitable for this era students and issues
> altijd aanwezig en beschikbaar voor hulp, goede humor, energie, veilig omgeving
> Soms duren de raadsels wat te lang
> Blij dat je de diepte in gaat
> Voelt chaotisch soms
In totaal zijn het zoveel sticky notes Dat het onmogelijk is alles te digitaliseren en erop te reflecteren. Ik pik er daarom een aantal uit dat indruk heeft gemaakt. Allereerst werd ik mij bewust gemaakt van mijn gezichtsuitdrukkingen. Een student las soms een mening of emotie in mijn gezicht die weliswaar niet inherent was aan wat ik daadwerkelijk dacht, maar dat kon haar wel onzeker maken in presentaties. Als ik bijvoorbeeld moeilijk keek, was dit voor mij gewoon nadenken, maar voor haar een teleurstelling die ik uitte zonder dat te zeggen. Ik ben daarop gaan letten, maar het klopt wel dat ik een open boek ben soms in gezichtsuitdrukkingen. Mijn passie, gedrevenheid en humor worden door de meeste studenten benoemd als positieve punten. Mijn eerlijkheid wordt ook op prijs gesteld en er wordt meermaals een dankwoord opgeschreven: "thank you that you always stood up for us" en er werd gezegd dat ik mij goed in de schoenen van een student kan verplaatsen, dit geeft hen vertrouwen.
Dit had veelal te maken dat dit semester een drama was en nog niet klaar was voor uitrol mijns inziens en studenten daar meermaals tekort mee werd gedaan. Daar ben ik zichtbaar en onzichtbaar voor in de bres gesprongen. Ik kreeg wel ook van collega's terug, dat ik moet oppassen dat mijn twijfel aan het onderwijs niet zichtbaar is voor studenten. Echter, mijns inziens was dat in dit semester onvermijdelijk en toch wel zichtbaar voor studenten, niet alleen bij mij. Hoe dan ook, ik neem dat wel mee, want dat kan studenten ook wantrouwen geven of onzekerheid. Er werd meermaals opgeschreven dat ze het fijn vonden dat ik hen motiveerde om nog een stap verder te gaan, ze vonden dit inspirerend en merkten dat ze daardoor leerden trots te voelen voor het werk dat ze uiteindelijk hadden bereikt. De gastcolleges die ik voor hen heb georganiseerd worden ook vaak genoemd en dat ze het prettig vonden
dat ik veel feedback gaf en kritisch en direct ben. De praktijkvoorbeelden uit mijn werk en de marketingateliers
worden als favoriete onderdelen benoemd. Er zit verder niet heel veel kritische feedback meer bij, eigenlijk vooral complimenten, waarvoor ik enorm dankbaar ben! De combinatie van coaching door Anke Vellenga en mij wordt ook becomplimenteerd. We zijn beiden heel anders in coaching-stijl, maar een heel leuke aanvulling op elkaar. We moesten aan het begin erg wennen, maar uiteindelijk raakten we juist een heel sterk duo. De studenten vonden deze combinatie soms grappig, maar vooral heel dynamisch. Anke en ik zijn vrienden buiten ons werk, dat vonden ze ook zichtbaar op een goede manier.
Naast onze eigen opgehaalde feedback worden Anke en ik een aantal keren benoemd in de totale semester-feedback. Dit heeft veel met mij gedaan om dit te lezen:
"If not for my coaches, Kevin and Anke, I would've quit the studies after the beginning of the semester. After the second half of the
semester, it got better. But I think for their is still a lot to improve, like giving clarity."
"
My coaches Anke and Kevin were an extreme support during this semester and without them it would have been a mess. I love the
study but the approach that was taken this semester, along with all the uncertainty was ridiculous
"
"Our coach (Kevin)put in a lot helpful effort!"
Onderstaande is een screenshot van de semesterevaluatie op basis van alleen onze Fast Track-studenten (gefilterd), deze hele uitdraai vind je hier:
Zoals aangegeven heb ik ook nog een aanvullende questionnaire uitgezet richting alle studenten in het semester met wie ik te maken heb. Een totaaloverzicht van deze questionnaire-resultaten:
De vragen die ik hierbij stelde staan ook hieronder, met daarbij een aantal van de antwoorden van studenten. Ik heb dubbelingen er hier en daar wat uitgelaten. Anders wordt dit een boekwerk.
>
Wat zijn goede aspecten van Kevin als coach/docent en w
aarin kan hij nog verbeteren?
"Ik vind hem op dit moment de beste docent van CB dus ik heb niks aan te merken, ik vind zijn colleges altijd ontzettend boeiend en makkelijk te volgen."
"That he really loves his job and enjoys teaches/ telling us about his own experiences in the work environment/ media landscape"
"Kevin is very energetic and always encourages students to be interactive
and come out of their shell. He is also very direct which makes guidelines clear for me and is helpful. Sometimes maybe a bit too direct :)"
"Kevin, you’re truly loving your job and it’s just so so obvious! You love working with students and you’re giving 110% to us!"
"He puts a lot of effort in work and gives us extra information that is actually useful and interesting. Explanations are always clear and understandable, also atmosphere at the ateliers is really nice
without any unnecessary formality, which makes it way more comfortable to be there. We always can ask questions and he always puts an effort to give us good reply."
"Sympathiek, jong, herkenbaar, vrolijk, grappig. Verbeterpunten: soms snel afgeleid"
"Kevin is a very kind and attentive coach. He sees everything and his people skills always come to use. His openness and down to earth communication helps to feel comfortable, yet sometimes this distracts a little from the more studious topics."
"Only thing that maybe would be beneficial is to have from time to time semestrial structure ateliers- like what assignments we have to do, what do we have to include in our portfolio at the end, not that we can’t check that ourselves but it’s a bit easier when you have a clear structure already"
"De goede aspecten van Kevin zijn dat hij erg betrokken is. Zo is hij altijd in de stemming voor een informeel praatje met zijn studenten. Ook tijdens zijn lessen komt dit naar voren. Zo maakt hij onderwerpen persoonlijk door voorbeelden aan te halen waar hij aan heeft gewerkt. Dit zorgt ervoor dat ik als student Kevins interesses en kwaliteiten steeds beter leer kennen. Kevin is wel snel afgeleid op bepaalde momenten, ikzelf vind dit niet storend en kan het wel begrijpen."
Reflectie:
Echt heel leuk om dit te lezen, omdat het nu steeds zichtbaarder wordt wat de grote lijnen zijn in alle feedback: van collega's in de video's en geschreven feedback, de opgehaalde feedback van studenten, wat ik op de vloer hoor en mijn eigen reflecties. Bizar. Voornamelijk duidelijk dat mijn energieke en betrokken houding ook hier weer wordt benoemd evenals mijn inhoudelijkheid en informele houding en humor, maar ook mijn directheid. Als kritiekpunt: het snel afgeleid zijn. Dit komt natuurlijk van de studenten uit hele semester, niet per se bij mijn ateliers, maar daar heb ik dat snel: als iemand zit te kletsen of andere geluiden maakt, of duidelijk niet meedoet, of bouwgeluiden op de gang. Dit laatste verstoorde een college van mij en ik kreeg er gewoon een error van. Die focus en rust moet ik meer aan werken.
> Hoe zou je Kevin's coachingstijl omschrijven?
"Kevins coaching style is a balance between informality and structure. Kevin comes across as approachable and relatable and his coaching style creates a comfortable environment for freedom of expression. At the same time, he emphasises on creativity and engagement, actively managing the learning environment to ensure it's conducive to both exploration and discipline. He maintains high standards, being strict when necessary to uphold academic results and expectations. Overall, it's a dynamic approach that encourages active participation while maintaining a sense of order and accountability."
"Good and clear explanations with simple (in a good way) and understandable language. He puts a lot of effort in the information and tools he gives us. Good atmosphere without unnecessary pressure on us. I like that it’s clear that he is offering us a lot of information and tools, but it’s clear that’s it’s our responsibility to “take” it. A lot of energy"
"I think Kevin his style is very loose. When you have a question about assignments he tries to explain it to you while using actual examples of the workfield, which I find inspiring. I think he adjusts to the need of the student what not a lot of teacher do"
Verder worden er nog woorden genoemd als: Actief, energiek, engaging, informatief, fun, insightful, very loose, open en enthousiast
Reflectie:
Volgens de studenten Informeel, gestructureerd met een toegankelijkheid, los, dynamisch en relatable. Ik creeër een comfortable omgeving met een vrijheid voor expressie. Ik heb hoge standaarden en verwachtingen en ben strikt waar nodig. Aanmoedigend tot participatie. Ik leg helder uit en gebruik goede voorbeelden uit mijn praktijkervaring. Ik pas me aan op de needs van de student. Dit beschrijft wel mijn stijl zoals ik die ook wel. Ik zie hier niet zoveel kritische kanttekeningen en de antwoorden zijn fijn, komen overeen met hoe ik mijn coachingstijl probeer na te streven.
> Is Kevin benaderbaar als coach/docent?
"Yes! Never had the feeling that I can’t talk to you. Amazing coach! Every question of mine was welcomed with understanding and encouragement!"
"Yes, Kevin is very approachable. For me personally it is that he made me feel okay with the idea of that asking questions is not a burden for the teacher. I do find him sometimes not that approachable on Teams for questions because I sometimes don’t receive a responds on my questions. So he is the best approachable during atelier or at the uni and he never minds it that student approach him"
"Ja enorm, een van de weinige docenten die daadwerkelijk toegankelijk is."
"Heel erg. Ik heb met Kevin wel eens wat informeler contact in de gang of bijvoorbeeld na de les. Hier staat hij vaak voor open. Het hoeft allemaal niet zo zakelijk en dat vind ik erg fijn als afwisseling."
Reflectie:
Lieve complimenten. Benaderbaar, altijd open voor vragen en ik moedig aan. Ik kan daarbij ook informelere gesprekken hebben met d studenten. Ik ben blij dit te lezen, want ik kan inderdaad ook strict zijn en veel van ze vragen, maar mijns inziens lukt dat goed als je toegankelijk bent en open staat voor de studenten. Ik krijg wel de kritiek dat ik online niet snel reageer. Ik antwoord soms als ik aan het sporten ben of zelfs op avonden en in het weekend, dus ik weet niet zo goed wat ik nog meer moet doen. Ik denk ook doordat de studenten dit weten, ze mij ook massaal opzoeken. Iets wat collega's al aangaven in de videofeedback. Ik zie soms door de bomen dan ook even het bos niet meer. Ik houd er inderdaad van dat studenten mij opzoeken, on the spot. Dat werkt het beste. Ik ga wel alerter zijn op dit punt, want ik vind het vervelend als ik berichtjes over het hoofd zie, of emails. Ik kan soms overwhelmed raken door de hoeveelheid communicatie op een dag, via email en Teams.
> Biedt Kevin uitdaging aan zijn studenten?
"Yes, he challenged me to speak up more and come out of my shell to help me develop"
"Yes! He sets guidelines and rules. Agreements which if not followed wil have serious consequences."
"I would say yes because sometimes he gives recommendations but is not telling the way how to exactly do something, which still keeps it challenging to finish the assignment or solve some group problem.'
"ja, ik denk dat veel van de docenten veel van hem kunnen leren. Hij houdt de studenten vooral erg geboeid tijdens zijn colleges."
"Kevin is not my coach, but what I’ve heard from my friends is that he does expect a lot, but in the way of “wanting them to succeed”, so in a positive/ motivating way"
"Kevin provides challenge to his students by explaining the big assignments by giving smaller assignments
to try new things. For example an assignment in how to do competitor analysis like how he would approach it in his workfield, new things to try in leadership. It pulls the student out of its comfortzone what also is sometimes a challenge. So there is challenge enough"
Reflectie:
Kan hier niet zoveel aan toevoegen. Fijne woorden. Ik denk dat ik inderdaad niet altijd "kwartje erin, antwoord eruit" ben, ik laat studenten graag ook zelf zoeken. Dat vinden ze niet altijd leuk. de serieuze consequenties vallen wel mee, dat is sowieso lastig in onderwijs waarin alles erg vrijblijvend is, maar als men de atelier agreements niet naleeft, krijg je dat natuurlijk wel terug van mij. daarnaast ben ik ook streng op consequenties in groepswerk. Als er drie strikes zijn gegeven door groepsgenoten omdat je niet bijdraagt of afspraken niet nakomt, heeft het geen zin om bij mij te komen zeuren. Dan sta ik de beslissende kant gewoon bij. Tenzij goede redenen natuurlijk. Zoals collega Abram al zei in de videofeedback: "Kevin is een goede bullshit-meter". Dat klopt wel echt. Het uitnodigen om uit de comfortzone te komen is iets waar ik veel aandacht aan besteed, ook binnen een-op-een-gesprekken. Dat vind ik leuk en uitdagend en ben blij dat dit soms ook echt lukt.
> Hoe geeft Kevin de studenten vertrouwen?
"Openness and guidance. Always guiding students in the right way, but he only knows which is the right way because he listens and observes."
"I think we have trust to him because it is visible how much effort he puts and that he always trying to help us even if he might not know how to solve smth, or the information we ask for in the moment. Also, he is honest to us."
"His presence is very welcoming. He is friendly to everyone and makes you feel like he’s your best friend so you can actually talk to him as a coach, as a mentor, everything honestly!"
"I think Kevin gives trust as a coach in atelier by telling a lot about his own work experience. Makes what we need to learn seem more that we will actually use it in the future. And because of that he is telling about his experience, it gives the feeling that we get taught by someone who knows what he is teaching. Because he uses the knowledge we learn in his daily life, which makes me give my trust. Also his feedback is constructive. He tells you when you’re wrong and also tells you when it’s right, what also is trustworthy since it is straightforward."
Reflectie:
Kan hier niet zoveel meer op reflecteren, meer dan ik al heb gedaan. Dezelfde dingen komen naar boven als bij de feedback van collega's. Ik vind alleen het ietwat ongemakkelijk als ik voel als een beste vriend. Dat vind ik niet per se positief, maar ik denk dat het ook wat overdreven is in deze zin(?). Vriendschap gaat toch voor mij wel echt over hele andere dingen, of vooral meerdere elementen dan een docent die welcoming en vriendelijk is.
> Wat zou je nog kwijt willen?
"I want to say that in my opinion Kevin is one of the best coaches of CB. Because of all his freelance work, we have a teacher who is still working in the field and that is knowledge that can not be taught out of a google scholar source."
"Please never stop doing what you do! We need more Kevins in this life!"
"Kevin is op dit moment echt de beste docent die CB heeft en ik denk dat de andere docenten veel kunnen leren van zijn manier van lesgeven."
"So far, I’ve only had a great and positive experience with Kevin as my coach and I really appreciate him!"
"Don't burn out"
"Honestly, carrying the semester!! #slay"
Reflectie:
Don't burn out... Ja, er zijn drie mensen uitgevallen in dit semester alleen al. Ik snap wel dat studenten dit opmerken en ook die drukte bij ons zien. Ik doe er in ieder geval alles aan het zover te laten komen en mijn therapie en ontwikkeling heeft daar wel bij geholpen. Ik vind het fijn om te zien dat ze de ervaring die ik meebreng uit freelance-werk zien en waardevol vinden. Het is allemaal wel positief. De enige kritiek die ik eruit heb kunnen halen is: Soms iets te direct, niet altijd bereikbaar op Teams en het snel afgeleid zijn.
Nu we aan zijn gekomen bij het laatste deel van deze leeruitkomst, realiseer ik mij dat dit enorm waardevol was. Zoveel verschillende inzichten, zoveel informatie. Best veel om op te reflecteren en daar zag ik ergens ook wel wat tegenop. Toen ik eenmaal bezig was begon ik heel duidelijk lijnen te zien in al die feedback van collega's en studenten, de bewijsmaterialen en eigen reflectie. Dat is heel bijzonder vind ik zelf. Ik kan daar echt wel wat mee. Ik ben ook wel overwhelmed door alle positieve feedback en dat de kritische noten eigenlijk heel behapbaar en duidelijk zijn voor mij. Hieronder ga ik in om mijn leervragen als laatste stap van dit proces.
> Hoe zorg je voor gelijkwaardige behandeling & betrokkenheid in een grote groep studenten?
Dit is nog altijd niet vanzelfsprekend voor mij, ik merk nog steeds wel dat ik het soms lastig vind de goede gedreven student gelijk te trekken met de minder gedreven studenten die duidelijk niet op hetzelfde niveau zijn. Dat is te verklaren: ik krijg simpelweg meer energie van de eerstgenoemde groep. Echter, iedereen heeft recht op zijn eigen ontwikkeling en daar wil ik ook naar handelen. Dit lukt mij meestal. Soms laat ik wel eens een steekje vallen. Zo merkte een student op in de Starfish, dat ik soms teveel aandacht op een andere groep heb terwijl zij met vragen zitten te wachten. Tegelijk word ik becomplimenteerd op mijn open en informele houding en dat ik heel goed benaderbaar ben. Dus ik geloof ook, dat als je assertief bent je die gelijke behandeling altijd van mij krijgt. Ik nodig ook altijd uit tot werk opsturen, ook als ik daar eigenlijk amper tijd voor heb of om vragen te stellen. En eerlijk is eerlijk: als je die momenten altijd laat schieten en dan op het laatste moment nog de wereld van mij verwacht: daar houd ik niet van. Ondanks dat doe ik het vaak wel. Ik sta voor mijn studenten klaar, respecteer ze en behandel ze gelijkwaardig aan mijn collega's of klanten in het werkveld. Dat werkt en ik denk dat dit voor nu genoeg is om mijn leervraag mee te beantwoorden. Die voelt nu zo ruim een jaar later ook wel afgerond Ik ben daar zeker over.
> Hoe zorg ik voor een professionele afstand tussen mij en student en daarin toch betrokken te blijven maar niet ten koste van mijzelf?
Dit blijft een moeilijk aspect. Vorige week nog heb ik met een student meegehuild na een heftig verhaal. Ik ben een emotioneel mens en geef om mijn studenten en wil ze graag helpen. Daarbij ben ik niet van staal en kan soms mij nog steeds iets diep raken. Het verschil met de Kevin voor therapie een jaar geleden: ik neem het niet meer mee naar huis, laat het waar het hoort en het hindert mij niet meer zoals het deed. Het is gezond geworden, constructief. Ik ben trots op dat ik in touch ben met mijn emoties, dat maakt je sterk in tegenstelling wat velen vaak denken. Dit geef ik mijn studenten ook me. Ik denk soms wel dat ik wat meer een rem mag zetteen op mijn openheid. Ik ben een open boek, ik deel snel mijn blijheid over iets, maar ook mijn ontevredenheid. In relatie tot de student kan dit soms wel eens iets te open en eerlijk zijn wellicht, als ik luister naar de feedback. Het is wie ik ben als mens, maar om terug te komen op de eerdere leervraag bij the 'thesis' over wanneer ben ik Kevin en wanneer de coach en hoe vloeit dit samen, die Kevin mag op sommige momenten wel iets meer uitstaan. Kevin als coach kan zichzelf daar wel iets meer terughoudender opstellen. Daarmee kan je nog steeds open en benaderbaar zijn.
> Hoe zorg je ervoor dat je benaderbaar bent voor studenten en een veilige omgeving kan creëren?
Ik denk dat dit sterk in verbinding staat met bovenstaande reflecties. Mijn veilig omgeving creëer ik door een informele en open houding, maar wel met een verwachting. Ik ben direct, maar benoem zoals Marieke ook aangaf in de videofeedback, ook wanneer dingen goed zijn of gaan. Ik daag de studenten uit en ben er altijd voor ze. Voor een luisterend oor, voor hulp en feedback en ik verplaats mij actief in hun schoenen. Ik ben eerlijk ook als ik iets niet weet. Geen vraag is dom en wat ik heel erg aanmoedig is: ga op je bek.
Fuck up! And enjoy fucking it up! Ik probeer de student vertrouwen te geven in het nu en voor de toekomst in de media-industrie. Ik neem voorbeelden mee en nodig hen uit daar hun blik op te werken. Ze mogen mij en de stof kritisch bevragen en ik houd van humor en plezier samen.
> Hoe kan ik efficient met mijn tijd omgaan zonder daarbij aan kwaliteit van output in te leveren?
Ook nog altijd een uitdaging voor mezelf, maar door therapie heb ik hier erg veel over geleerd. Ik moet nu soms lachen om hoe ik dingen deed vorig jaar. Mijn laptop gaat nu bijvoorbeeld steevast dicht om 17:00 uur: "No matter what house is on fire, I'm out". Dat wil niet zeggen dat ik niet in de avond af en toe nog eens wat oppak of een berichtje beantwoord, that is part of the job, maar het is niet meer zo vreselijk out proportie als eerder. Dit is gezond en eerlijk gezegd kan ik het mij niet meer veroorloven. Niet naar mijn freelance-werk en niet naar mijzelf: het is geen teken van zelfliefde om jezelf zo te verwaarlozen als ik heb gedaan. Nooit meer. In het begin heb ik dit echt heel strak gedaan: twee weken lang belde een vriendin mij steevast op om 17:00 of ik mijn laptop al dicht had. Dat klinkt kinderachtig, maar ik had dit echt nodig en natuurlijk was dit ook zo lief van haar. Ben haar er heel dankbaar voor. Dit was de voorzet die ik nodig had.
> Hoe zorg ik ervoor mijn studenten liefdevol te behandelen en tegelijkertijd mijzelf dat ook te gunnen? Hoe bescherm ik mijn grenzen?
Deze heb ik eigenlijk al beantwoord in mijn tweede leervraag. Ik kan pas sindskort echt liefdevol naar mijzelf kijken. Ik heb daarin nog een weg te gaan, want dit mag nog steviger worden. Ik ben nog aan het leren. Hoe werkt dit? Welke nieuwe effecten kom ik nog tegen? Wat ik heel sterk merk is dat nu ik liefdevol naar mijzelf kan kijken, ik een betere coach ben geworden. Ik kan steviger in gesprekken staan. Het is niet dat ik ze toen niet goed hielp, dat deed ik juist wel. Alleen te kostte van veel en mijzelf. Dat is verleden tijd. Het cliché is echt waar: je kan pas van een ander houden als je van jezelf houdt.
Absolutely!! Ik merk ook dat door dit nieuwe gevoel, ik veel energie krijg en ik juist meer aanpak en veel doe en soms mijzelf daar toch al weer in voorbij loop. Daar moet ik zoals ook aangegeven door de feedback van collega's op blijven letten en soms misschien accepeteren dat het ook oke is om nee te zeggen. Want 'nee' staat nog niet echt in mijn woordenboek als het om studenten gaat en inspringen voor collega's. Mijn teamleider is hier wel een geweldige steun bij. Door haar ben ik al vaker nee gaan zeggen. De druk hoeft niet alleen op mij te liggen als er verder niemand naar voren stapt in het team. Ik moet dat nog leren.
Field. S., (2007). Screenplay, The Foundations of Screenwriting. Random House Publishing Group
Heidemeyer, C. (2022, June 15th). Starfish sprint retrospective examples incl. direct access. Retrieved on April 26th 2024, via: https://echometerapp.com/en/sprint-retrospective-starfish/
Kralingen, van., R. & Mostert, P. (2013). Docent, kom aan je werk toe! 33 cases uit het dagelijks leven van een docent. Springer Sicence + Business Media
Slooter, M. (2021). De zes rollen van de leraar : handboek voor effectief lesgeven (Zevende druk). Pica.
Snyder, B. (2009). Save the cat! Strikes back. More Trouble for Screenwriter's to Get Into and Out Of. Save the Cat!® Press
This site was created with the Nicepage